پزشکانی که برق می زنند / از دست نوشته های یک پزشک رو به موت

در افریقا بخت یارم بود که با ساحری اشنا شوم که به کار درمان مشغول بود. او درک بهتر و پخته تری از اتحادیه پزشکان نروژ   در مورد ارتباط پزشک با بیمار داشت.

دکتر ساحر به فراست دریافته بود که بیمار احساس امنیت بیشتری میکند وقتی درمی یابد که درمانگرش همانند خودش انسانی زمینی است. خودش دو دندان کم داشت و بوی بز می داد.  

از سی و هفت پزشکی که در این مدت به علت بیماری ام با انها در تماس بوده ام هیچ کدام بوی بز نمی دادند و هیچکدام نیز دندانی کم نداشتند. حیف و صد حیف!

بجز فقط چند استثنا پزشکان ما بیش از اندازه سالم و پاکیزه بنظر میرسند با اندامی متناسب.

پزشکان ما پوست برنزه ای دارند با دندانهائی سفید. در مطب هایشان این شور و نشاط و موفقیت است که از انها ساطع میشود. انها با این ظاهر دلفریب اشتباهات ما بیماران را در قالب تصویری چندین مرتبه بزرگتر از اصل به ما ارائه میدهند.

من این شکایت را به سازمان نظام پزشکی خواهم برد. سازمان نظام پزشکی در قالب دوره های باز اموزی باید عدم منزه بودن از نقص را به پزشکان بیاموزد. مثلا یک بینی زگیل دار یک اه جانسوز یک ناسزا و دشنام یک شکم ورقلمبیده هرازگاهی سیگاری و مانند اینها.

پزشکان باید دنیای ایده ال ها را رها کرده کمی به دنیای گناه و معصیت و اشتباهات و مضرات نزدیک شوند. 

این متن ترجمه صفحه ای از اخرین کتاب فوگلی به نام Døden, skal vi danse است.